Prolog

Przy wschodzącym upadku

     Nad Przepaścią

     Kraniec ziemi, kraniec Miasta na Pograniczu Otchłani pachniał tajemnicą skondensowaną w szaro-niebieskie obłoki brodzące w głębokim rowie, oddzielającym świat ludzi od świata dzikości; Pradawnego Lądu Szaleństwa. Tajemnice wirujące w ciemnościach głębokiego dołu mówiły cicho, słowami ukrytymi przed zmysłami ludzi, dlaczego wyspa pomiędzy wijącymi się wokół niej pasmami mgły, nie posiada połączenia z reszta lądu? Unosząca się atmosfera przesycona sekretami odpychała od siebie naiwnych ludzi sądzących, że są całym dobrem tego świata.   

     Blisko brzegu obłokowej fosy na rozłożonym, wzorzystym atłasie siedziała dziewczyna w warkoczu sięgającym pasa, której włosy wydawały się splecionymi długimi kłosami traw o kasztanowym kolorze. Podobnie rzęsy gęste i zwiewne, mieszane ciemnymi i jasnymi barwami, przypominały starannie przyciętą trawę rosnącą przy skraju ziemi. Skóra zaś wyglądała na obsypaną drobnym, cielistym piachem i oczy jakby odbicie mgły szaro-niebieskiej mieniły się odcieniami. Lecz cała ta otoczka, w którą ubrało się ledwie ośmioletnie dziecko stanowiło jej różność od ludzi; zawistnych i gniewnie nastawionych. Stanowiło jej wyjątkowo silną absorpcję otoczenia, ujawniającą się na ciele upodabniającym się do cudów natury. Ten dar nie uchodził za dobrą rzecz w mniemaniu tych, którzy pozbawieni byli możliwości asymilacji ze światem.

     W oczach wielu to niczemu winne dziecię uchodziło za bestię, za demona zrodzonego z siły nieczystych kamieni powleczonych rakową rdzą. Była uosobieniem klęski ludzkości, uosobieniem upadku wspaniałych genów człowieka poprzez niezdecydowanie, ciągłą zmienność zachodzącą w jej organizmie, oddalającym wygląd dziewczynki od ludzkiej sylwetki doskonałości. Może wynikało to z zazdrości, może z niezrozumienia mechanizmów tym władających, może była to zwykła bojaźń i lęk przed nieznanym, co spowodowało, że skóra dziewczynki nabrała cech kameleona. Nie rozumieli bądź nie chcieli zrozumieć fonemu asymilacji piękna świata do wnętrza ciała i przelewania go z dokładnością na zewnętrzne płótno organizmu. Woleli nazwać ją bestią.

     Dziewczynka nie panowała nad zmiennością w swoim wyglądzie, była jeszcze za młoda na pełną władzę nad ogromem siły w niej drzemiącej. Przychodziła tutaj, gdzie mieszkańcy miasta nie zwykli się zapuszczać z własnej woli i siadała w ciszy na atłasie, ciesząc się różnorodnością swojego wyglądu. W tym momencie nikt nie wytykał jej palcami, nie opisywał mało dyskretnie, nikt nie próbował wyśmiać jej, dlatego tak lubiła to miejsce. Prawdziwie wolna od zasad i kanonów piękna pozwalała sobie na subtelne odbijanie się nieba na gładzi skóry. Dobra zabawa rekompensowała dziecku jej izolację od rówieśników, bowiem niewielu było takich jak ona, a miasto coraz głośniej ukazywało swoją niechęć do dzieci bestii. Zaczęła chodzić do szkoły innej niż dla wszystkich z garstką podobnych do siebie. Nie narzekała, gdyż rozumieli się najlepiej w swoim odmiennym gronie, ale coraz odczuwalnie odciskała się na niej niechęć i obrzydzenie innych.   

     Wyciągnęła lunetę z brudnego złota, którą otrzymała od dalekiego wuja zafascynowanego jej zdolnościami i z nadzieją w oczach spojrzała w dal Pradawnego Lądu Szaleństwa w poszukiwaniu słynnych białolicych awraga. Ziemia gęsto porośnięta wysokimi trawami delikatnie poruszającymi się na wietrze, przekradającym się po oddalonej wyspie, uspokajała wzrok sennym widokiem pozbawionym zwierząt, a bogatym w kwiaty i zioła. W okolicy nie było śladu po albinotycznych tygrysach ani innych istotach, które zwykle widywała, co napełniło ją złością. Rozczarowana złożyła lunetę, pakując przedmiot do poręcznej, lekkiej torby w kwiatki i dźwignęła się na równe nogi, zbierając z ziemi pognieciony atłas. 

     Ostatni raz spojrzała w stronę odległego lądu i ruszyła opieszale w kierunku Miasta na Pograniczu Otchłani.  

***

     Gazeta Szafirotechniki

     Wydarzenia z ostatnich lat skłaniają nas do powiedzenia, że stanęliśmy na pograniczu czegoś wielkiego dobrego i zarazem złego. Jesteśmy u stóp całkowitej władzy nad ludzkimi organizmami, jak i o krok zdobycia kompletnej wiedzy o, jakże niezbędnych do naszego życia, szafirordzach i kłopotliwej rakowej rdzy wydzielającej promieniowanie, przysparzającej nam ostatnio wiele problemów. 

     Zadajmy sobie istotne pytanie: do czego nas to doprowadzi? Miejmy nadzieję, że ogrom możliwości, jakie na nas spłyną, nie przyćmi naszych umysłów, wszakże już okrzyknęliśmy dzieci napromieniowane przez rdzę bestiami, a wiemy, że są tylko efektem naszych złych badań nad produkcją szafirordzy. Nasze winy obracamy w złość przeciwko niewinnym istotom, czy nasz gniew i traktowanie tych dzieci jest uzasadniony? Nie wydaje mi się.

     Przybliżmy teraz sylwetki tych istot uznawanych coraz śmielej za stworzenia inne od ludzi. Czy tak jest rzeczywiście? Trudno jest mi się z tym zgodzić i jeszcze ciężej zaprzeczyć temu, bo jednak te dzieci rozwijają się inaczej i mają cechy wyraźnie inne od naszych, dlaczego więc mielibyśmy je nazywać ludźmi? I pytanie: co skłania nas do uznania, że są całkowicie różne od człowieka? Zrodzone z genów kobiety i mężczyzny, czy to nie jest wystarczający powód, aby zaprzestać roztrząsania się nad ich genezą? Ten temat pozostanie kwestią sporną na długi czas, być może nigdy nie dojdziemy do konsensu. Jeszcze wiele badań i testów minie nim określimy czym tak naprawdę są napromieniowane dzieci, czy będą mogły żyć normalnie? Nie wiemy jaki czeka ich los za parę lat, co rakowa rdza zdziała w ich wnętrzach. 

     Oto  kilka pojęć, które zostały stworzone na potrzeby klasyfikacji napromieniowanych dzieci:

     Bestwolucja to zmienność organizmu pod wpływem czynników zewnętrznych pochodzenia naturalnego: rośliny, zwierzęta, otoczenie geograficzne. Najczęściej ma to miejsce, gdy istota przebywa wśród innych gatunków, elementów natury przez dłuższy czas i absorbuje ich energię. Prowadzi to do nabycia nowych cech fizycznych i zmiany częściowego wyglądu pewnych organów ciała skopiowanych z innych istot. Organizm nie zmienia się cały, nie zmienia kształtu, jedynie kolory i wygląd pewnych elementów imitujących widziane sylwetki i formy. 

     Bestiogeneza jest rozwojem organizmu pod wpływem bestwolucji i następuje za każdym razem rozpoczęcia tego procesu, jak i wtedy, kiedy organizm powraca do kształtu sprzed zmiany.

     Bestwolut to organizm podlegający bestwolucji. Wyglądem ani sposobem myślenia nie różni się od człowieka. Krążą pogłoski, że przejawiają większą inteligencję i siłę. Nie zostało to jeszcze udowodnione. 

Salazar Phantom, sierpień 2001 rok

***

     Rękawice z atłasu

     Dziewczynka o kasztanowych włosach wróciła do domu po piątkowych zajęciach w innej szkole, na rogu ulicy wstążkowej, stworzonej na potrzeby grupy napromieniowanych. Siadła przy biurku okrytym białym obrusem i rozrzuciła niedbale po blacie książki, szukając ukrytego w głębi torby piórnika z długopisami. Odnalazłszy rzecz westchnęła donoście, przewracając oczami i zabrała się nieśpiesznie do rutynowej czynności, którą mimo braku chęci wykonywała z należytą uwagą i poświęceniem czasu.

     Zadane lekcje odrabiała z gorliwością rysującą na twarzy lekki uśmiech o ustach upodobnionych od wcześniej dotkniętego płatka orchidei postawionej na parapecie zawalonym książkami. Grube tomy opowiadały o legendach, o tygrysich władcach na pradawnym lądzie i historiach mitycznych pełnych niebezpieczeństw, i białolicych awraga, które uwielbiała czytać pogodnymi wieczorami przy świetle ażurowej lampy przytwierdzonej do przeplatanego gwiazdkami sufitu. Tęsknie spojrzała w ich stronę, w stronę huczącą przygodą i podróżami wzywającymi ją do zanurzenia się w świecie beztroskim, choć zagrażającym życiu, ale powstrzymała swój zapał do czytania. Sumienność była cechą łagodzącą jej temperamentem, rozumiała, że rozpoczętą jedną rzecz powinna zakończyć i z tymi słowami zawisłymi w umyśle powróciła do otwartych książek. 

     Pisała szybko w zeszycie w kratkę, kreśląc niechlujnie po źle zapisanych słowach i idąc dalej w rozwiązywaniu, nie przejmując się bazgrołami rujnującymi czytelny ład. Nie należała do osób estetycznych i dbających o porządek liter na papierze. Robiła zazwyczaj zadania prędko i z efektywnym wynikiem kierując się myślami, aby skończyć je możliwie wcześnie. Naglona pasją wzbierającą wewnątrz pochłaniała zdania, przetwarzając je natychmiast w słowa odpowiedzi i bez zastanawiania się nad sensem utworzonego teksu spisywała go automatycznie razem z płynącymi myślami.

     W pokoju panował przyjemny półmrok, pozwalający cieniom w kątach poszerzyć swoje pole, sięgające już daleko w głąb niewielkiego pomieszczenia. W takiej atmosferze dziewczynka czuła się najlepiej, toteż zazwyczaj przysłaniała szczelnie okna wystawione na mocne działanie słońca i zagłębiała się w swój prywatny świat pozbawiony różnic. Wówczas przylepione gwiazdki na suficie rozpalały się blaskiem i mając nad sobą skrawek nieba czuła się dryfującym w przestworzach aniołem. 

     W kuchni krzątała się matka dziewczynki, hałasując i pokrzykując z nerwami na przedmioty domowego użytku, wypadające jej z rąk, w niespodziewanych momentach braku uwagi, jakby specjalnie robiąc jej na złość. Wysoka i szczupła o włosach tego samego kasztanowego odcienia, ale twarzy znacznie różniącej się od rysów napromieniowanego dziecka, wydawała się pozbawiona energii do dalszego życia. Przywiązana obowiązkiem do bycia w domu, który ją przytłaczał, nie miała ochoty na okazywanie sztucznej radości. Zgorzkniała i marudna uprzykrzała domownikom czas wolny od szkoły i pracy wyładowując na nich swoje niepowodzenia w sferach zawodowych, jak i uczuciowych, nie rozumiejąc, że niszczyła ostatni zalążek mogącego rozkwitnąć szczęścia.  

     Miała duże oczy o brązowej barwie i usta wąskie bladoróżowe stapiające się z odcieniem skóry. Twarz kształtu trójkątnego posiadała widoczne wyżłobienia w policzkach powodujące, że wyraz kobiety nabierał surowości i braku cieplejszych uczuć wobec każdego napotkanego na drodze. Głębokie wory nadawały zmęczenie i odbierały blask witalności. Uroda uszła, ustępując miejsca ciągłemu zmęczeniu odbierającemu zdrowie  skórze i siłę brązu włókien w oczach.  

     Divya Vishwananda pracowała w instytucie pozyskiwania źródeł energii z szafirordzy do czasu gdy nie zamknięto oddziału, co wydarzyło się trzy lata temu. Podczas prac badawczych wielokrotnie miała styczność z kamieniami, którym później nadano nazwę rakowej rdzy i określono mianem szkodliwych. To przyczyniło się to mutacji w organizmie jej dziecka – Mirabilissy Vishwananda. Dziecko z początku była dla kobiety cudem i wyczekiwanym szczęściem, lecz z czasem stała się utrapieniem, powodem do wstydu przed ludźmi. Okazała się rzeczą zepsutą i niezdolna do naprawy, niepotrzebną już więcej i niewartą wyrzucenia. 

     Od czasu silnej nagonki na bestwoluty Divya traktowała córkę chłodniej z wyraźnym niezadowoleniem, że urodziła się inna, jakby ukazując społeczeństwu, że również nie pochwala tego kim są napromieniowani. Nie potrafiła przełamać narastającej z latami niechęci wobec dziecka i powoli dochodziła do punku zobojętnienia, gdzie losy małej dziewczynki wcale ją nie obchodziły. Divya uzależniona od opinii ludzi odseparowała się od Mirabilissy, odczytując każdą niekontrolowaną zmianę w wyglądzie dziecka jako objaw szpecącej choroby, mogącej zagrażać jej samej.  

     Jasne światło wpadło przez osłonięte matowymi zasłonami okna i otuliło ciepłem promieni dłonie myjące zabrudzone tłuszczem talerze. Nerwowe ruchy nie radziły sobie z plamami, a żyły wypiętrzyły się na skroniach, pulsując rytmem rozżalenia przepełniającego kobietę bezsensownym gniewem. Nagły napływ złości przemknął do dłoni, które rzuciły talerzem o blat, roztrzaskując go na dwie równe połówki. 

     Donośny dźwięk dobiegł do pokoju dziewczynki, znajdującego się tuż obok kuchni, i zwrócił jej oczy w stronę ściany, za którą czaiło się pomieszczenie jadalne. To nie pierwszy raz, kiedy działo się coś takiego, kiedy kobieta niszczyła rzeczy wokół siebie, oczyszczając swój umysł ze słów szaleństwa. Mirabilissa zmrużyła oczy ze smutkiem i powróciła do rozwiązywania ostatniego zadania, czując żal gniotący drobne serce. Zdawała sobie sprawę, że to jej wina, bowiem matka ostatnimi czasy nie kryła powodów swoich furii.

     Divya ochłonęła, ale drgające wewnątrz emocje nie ustąpiły w pełni, nie oddawały pogody ducha i opanowania psychiki. Noszona afektami ruszyła w stronę pokoju córki, gdzie cicho zaszyła się w progu, obserwując dziecko pracujące wytrwale przy biurku. Ten widok nie rozczulił kobiety ani nie napełnił dumą na myśl, że ma takie pracowitą córkę. Brak emocji w oczach wertujących sylwetkę Mirabilissy namacalnie odbijał się na ciele dziecka. Dziewczynka czuła surowe spojrzenie, jednak nie śmiała zwrócić się w stronę matki. Świetnie udała, że nie zauważyła jej, drżąc wewnątrz, kreśląc nierówne litery.

    Kobieta uparcie przypatrywała się dziecku, szukając punktu zaczepienia do wyładowania tlącego się nieustannie gniewu. Sprawdzała dokładnie każdy widoczny element, zatrzymując się na dłużej przy ustach, będących odbiciem lustrzanym orchidei chylącej się nad głową Mirabilissy. Myśli zahuczały w uszach, ciśniecie napięło czaszkę. Pękły w niej ostatnie wodze pohamowania i podeszła gwałtownie do biurka.

   - Znowu! – Zagrzmiała nad dzieckiem, szarpiąc zdezorientowana Mirabilissę za ramię. Siłą zwróciła córkę w swoją stronę, której usta straciły delikatny różany odcień kwiatu. – Ile razy mogę powtarzać, abyś nie robiła tego w moim domu!

   - To nie ja! To moje ręce to robią! – Zaprotestowała, z żalem obserwując czerwoną od zdenerwowania twarz matki.

   - Te twoje ręce – burknęła złośliwie, ściskając mocno nadgarstki i wpatrując się niechętnie w delikatną, gładką skórę. - Zaraz coś z tym zrobimy.

     Divya opuściła pokój córki, idąc w nieokreślonym kierunku. Dziewczynka odprowadziła ją zaszklonym wzrokiem i zostawiła wszystko czym zajmowała się przy biurku, udając się do łóżka i wtulając w ciepłą poduszkę uroniła kilka łez.

     Późnym wieczorem kobieta zjawiła się kolejny raz w progu zakątka Mirabilissy. Zastukała w drewno otwartych drzwi i ogłosiła swoje przyjście dziewczynce, siedzącej na łóżku i czytającej książkę z kolekcji opowieści trzymanych na parapecie. Opanowana i obdarowana przez los lekkim uśmiechem zadowolenia, zasiadła na miękkim materacu, przymykając otwarty tom legend spoczywający na złożonych nogach napromieniowanej. Dziecko niepewnie i ze złością przemykającą na błękitnych tęczówkach patrzyło na rodzicielkę, skrywającą jedną rękę za plecami, co napełniło bestwoluta przerażeniem. 

   - Mam dla ciebie prezent – oznajmiła, uśmiechając się szerzej, jednak ten gest niemal szczery, ukazał na twarzy kobiety bruzdy nie świadczące o radości, a zagubieniu w złu i żalu wobec przeszłych wydarzeń. – Będziesz nosić je zawsze i już nigdy nie pokażesz, że jesteś inna.

     Mówiąc to wyciągnęła rękę przed siebie, tą skrywana za plecami, i rozwarła dłoń, w której widniały atłasowe rękawice szyte przez kobietę popołudniem. Dziewczynka zabrała gładki materiał i naburmuszyła się, napinając usta od złości. Policzki poczerwieniały i brwi ułożyły się niżej, malując gniewny wyraz oczu.

   - Mój koc… - wycedziła przez zaciśnięte zęby, ale nie miała w sobie tyle odwagi, aby wylać całą negatywność emocji na matkę.

***

     Płowy wygnaniec

     Kraniec ziemi i odległy początek nowego pradawnego świata za morzem szaro-niebieskich obłoków. Mirabilissa pojawiła się tutaj po długiej nieobecności z atłasowymi rękawicami na dłoniach, stanowiących jej nierozłączny element wyglądu. Przyzwyczajona do nich, zapominała o ich ściąganiu i cieszeniu się wolnością, to nie miało już najmniejszego sensu. Po roku czasu odizolowana od swojego ja nie pragnęła powracać do niego, bowiem wpojono jej, że to złe i godne wstydu, dlatego wstydziła się, że taka jest.

     Sięgnęła do torby po lunetę zarysowaną użytkowaniem i spojrzała w przybliżone ziemie Pradawnego Lądu Szaleństwa, próbując odnaleźć, jak zwykle, białolice awraga. Wolno przesuwała się brzegiem urwanej ziemi zmieniającej się w głęboki rów, sięgający niewidzialnego, niesłyszalnego dna, kierując się ku wschodniej części. Oddychała wolno ze zniecierpliwieniem rozpierającym klatkę, skłaniającym ją do uznania, że kolejny raz nic nie napatoczy się jej oczom, ale powstrzymała się od tego osądu, zamierając na chwilę. 

     Wśród wysokich traw i dojrzewających zbóż tygrys o płowym odcieniu złotego i psach mlecznobiałych brodził silną łapą we mgle ocierającej się o urwisko. Widocznie zły, że nie może stanąć na rozpływającej się powierzchni porykiwał donośnie, co widziała dziewczynka, ale nie słyszała z tej odległości, dostrzegając jedynie mocno napinaną przeponę. Wybijał wściekle pazury w twardą powierzchnię i machał ogonem wydającym się być mosiężnym tworem. 

     Mirabilissa czytała o tygrysach stojących na czele łańcucha Bogów Szaleństwa. To płowi wygnańcy mieli być tymi, którzy dali życie białolicym awragom i mścicielom pozbawionym przez ludzi szafirowej wartości. To oni w swej niedoskonałej formie przekazywali doskonałość, gdy zabierano im ciążący za sercem metal brzydoty i sprawiano, że płowa sylwetka bielała, a wnętrze rodziło szafirordzę. Jednakże nie wierzyła w to zbytnio, rozumiejąc, że istoty te dopełniały brakujący element i były w oczach wielu ludzi wyłącznie miejskimi legendami, bożkami, do których nie powinno się modlić. 

     Nikt nie udowodnił ich istnienia, być może nikt nie chciał, aby większość wiedziała o pierwszych tygrysach, dających początek wszystkiemu, co dobre dla ludzi. Płowi wygnańcy z jakiegoś powodu zostali tak nazwani i zapomniani do tego stopnia aż uznano ich za mit. Mirabilissa, jako dziewięcioletnie dziecko, nie zagłębiała się w sens tej intrygi, nie zauważając jej w ogóle. Ucieszyła się, dostrzegając wyblakłego kota, który teraz czmychnął w zarośla, kiedy ujrzał zarys postaci na skraju drugiej ziemi. Dziewczynka złożyła lunetę i rozmarzonym wyrazem twarzy udała się do domu.

     Przysięgła nie mówić nikomu o tym, co zobaczyła. Uznała to za znak, za błogosławieństwo, za symbol rychłych zmian na świecie. Widziała w tym swoją szansę.  

***

     Platynowa Klatka

     Warkot samochodu rozchodził się echem po przestrzeni miasta zarośniętego krzewami i drzewami przebijającymi konarami okna niezamieszkałych pokoi; pustych i szarych. Na przyczepie obudowanej wysoką, kolczastą siatką siedziało czworo osób usadowionych dwójkami naprzeciwko siebie z głowami opuszczonymi, ociężałymi przez minione wydarzenia. Byli zaniepokojeni tym, co uczynili i zobaczyli w głuszy, i wyczerpani długą podróżą w głąb Pradawnego Lądu Szaleństwa, którą odbyli pieszo w poszukiwaniu nosicieli szafirordzy. Nie rozpierała ich radość ani duma, że udało im się odnaleźć białolicego awraga i schwytać do klatki o platynowych prętach odbierających siłę tygrysim albinosom. Dziwne uczucie przegranej opadło na nich z wysoka i odebrało swobodę oddychania w czystej przestrzeni flory. Uczynili rzecz złą i przynoszącą zagubienie na ludzi, jednak oni sami, uzależnieni od władz wyższych, nie mogli powiedzieć słów przeciwstawiających się temu.    

     Zwierzę ryczało donoście i uderzało ciężkimi łapami o platynowe pręty stawiające opór, i przenoszące całą moc uderzenia do wnętrza awraga, gdzie impuls zamieniał się w ból. Niewielka przestrzeń uniemożliwiała tygrysowi gwałtowne poruszanie się i bezowocne próby rozwinięcia sylwetki kończyły się na stwarzaniu większej ilości chwil naznaczonych cierpieniem organizmu. Kot nie poddawał się, nie uginał pod naporem łupiącej pod skórą gehenny, zbyt owładnięty gniewem nie zdawał sobie sprawy, że to nie energia rozpierała go, a zwykły ból podsycany rozeźleniem i żalem. Wściekły obserwował milczących ludzi.

     Kobieta ukradkiem spojrzała w stronę tygrysa, ale zwątpiła w siebie i zalała się zimnem sunącym w dół ciała, kiedy uświadomiła sobie, ile te niebieskie ślepia zwierzęcia miały w sobie cech człowieka. Mądrość, ogrom wiedzy na temat świata i mieszanka uczuć, niezaprzeczalnie należących do ludzkich emocji, biły z intensywnej bary tęczówki, ukazując awraga, jako rozumną istotę, co wielu uznawało za szczyt absurdu. 

     Agentka nigdy nie spotkała się z albinosem w sytuacji, kiedy zwierzę było na wolności. Ostatni złapany tygrys w niewoli stał się apatyczny i nabrał typowych cech zwierzęcych, tracąc ten czar zawarty w ślepiach i postawę czyniącą go istotą zdolną myśleć logicznie. Teraz mogła odczuć wyższość białolicych awrag, wyższość nad całą ludzkością i bez ociągania się czy szukania wymówek, śmiało przyznałaby przed wszystkimi, że to prawdziwy Bóg Szaleństwa, który dał człowiekowi całe dobro, i za które powinni być mu wdzięczni. 

     Kobieta odwróciła wzrok, kosmki jasnych włosów wypadły spod niebieskiego, wojskowego hełmu z logiem oddziału, w którym pracowała: Sił ponadspecjalnych do misji na Pradawnym Lądzie. Drżące oczy o jasnym odcieniu, wpadającym w szarość, przeczucia na towarzyszy unikających rozmów i kontaktów między sobą, wodzących wzrokiem niespokojnie po czystym niebie.

   - Musimy się pośpieszyć most zamknie się za jakieś dwadzieścia minut – oznajmił mężczyzna o wyrazie twarzy doświadczonego w bojach żołnierza, kiedy odczuł na sobie przeszywające spojrzenie współtowarzyszki w wyprawie. Jego rysy wyraźne i skóra pobrużdżona zmarszczkami nadawały powagi i szacunki, z jakim powinni się do niego odnosić, i tak też robili jego kompani w misjach. Brązowe oczy kontrastowały z siwymi włosami gładko przylegającymi do ciała nawet po ściągnięciu hełmu. 

   - Zarząd będzie miał za złe – zaczęła kobieta, łapiąc dłonią jasny kosmyk i owijając go spiralnie wokół palca ze złamanym brzydko paznokciem. Zlękniona chciała usłyszeć słowa otuchy, ale temat jaki zaczęła, nie mógł rozwinąć się dobrze. – Płowi wygnańcy to w końcu była nasza prawdziwa misja. Dobrze mówię?

   - Laura, uspokój się! – krzyknął drugi żołnierz, lecz w tych słowach nie czaił się gniew, jedynie zdenerwowanie sytuacją i tym, co niosła ze sobą. Mężczyzna otarł strużki potu z twarzy i błagalnie spojrzał w stronę kobiety. Ciemne oczy zdawały się ziać bezdenną czarną pustką i namacalnie odbijały się na ciele agentki.  

   - Kapitanie Kittredge – zwrócił się do milczącego mężczyzny żołnierz zajmujący miejsce obok Laury. Wyglądał na młodego, ale potrafiącego opanować warujące uczuciami wnętrze. Spokój z jakim się odnosił wydawał się bez emocjonalny i zobojętniały na wszystko, jednakże jasnowłosy chłopak podchodził do sytuacji z dystansem, analizując je i unikając gorączkowych decyzji czy słów, osądzał wydarzenia w głębi siebie. – To nie było ważne, tak? Chodziło tylko o białolicego awraga?

   - Płowi wygnańcy oficjalnie zostają uznani za wymarłych – odezwał się po chwili siedzenia w zupełnej ciszy. Przemyślał to, o czym zamierzał mówić i uznał, że to wyjaśnienie będzie w zupełności wystarczające. Chociaż wiedział, że zarząd liczył na odkrycie osobników płowego wyglądu, postawiono mu konkretny warunek przywiezienia albinosa do uzupełniania brakującego obiektu badań po zdechłym niedawno tygrysie. Zadanie wykonał. - Pewne istoty powinny żyć w ukryciu, a ich istnienie okryte mianem nieudowodnionego. Nasza misja została wypełniona w stu procentach, to po co przyjechaliśmy jest z nami i temat nie podlega dyskusji.